Even een gevoelsmomentje (of ehh... verhaal)

Daar zit ik dan, op m'n terras, 20:00 s'avonds, met alleen het geluid van vogels en krekels om me heen. Heerlijk. Het is allang donker en het wordt ook steeds kouder; een beetje zoals toen ik hier kwam in januari. Af en toe lopen er wat mensen voorbij (aangezien ik aan de straatkant woon) en hebben we een kort gesprek.

Het is 1 november en ik besef me dat m'n laatste hele maand nu ingaat, want op 16 december vlieg ik, na precies 11 maanden in Israël, weer naar Nederland. Ik kan niet bevatten hoe snel deze maanden voorbij zijn gegaan. Ik heb het gevoel dat ik hier net 2 maanden zit, al moet ik zeggen dat het idee van naar huis gaan me ook wel goed in de oren klinkt.

Als ik me dan bedenk dat ik dit avontuur toch maar even alleen ben aan gegaan, ben ik best wel trots. Ik ben nu 23 en ik had mezelf dit 2 of 3 jaar geleden nog niet zien doen. Volgens mij was het precies op het goeie moment. Ik ben gegroeid op persoonlijk vlak (vast ook wel in kilo's, maar daar wil ik het niet over hebben ;)) en ik weet dat ik deze tijd als zeer kostbaar moet gaan beschouwen. Ik heb geweldige dagen gehad, waarop ik me op m'n best voelde, maar natuurlijk heb ik ook dagen gehad dat ik een slecht humeur had en alles en iedereen af kon zeiken. Ik heb gelachen, ik heb gehuild en ik heb dingen meegemaakt die ik in Nederland nooit zou hebben meegemaakt. Alles is anders in Israël, maar alles went.

Ik merk dat ik veranderd ben sinds het moment dat ik hier kwam (in goede zin), en nog steeds aan het veranderen ben. Ja, ik ben een einzelgänger, ik kan prima voor een lange tijd op mezelf zijn. Als je dan in een community terecht komt waarbij je elkaar meerdere malen per dag, 7 dagen per week ziet, verander je daar snel door. Gelukkig heb ik altijd mijn momenten om even alleen te zijn, weten te behouden. Want ik weet zeker dat ik het anders niet zo lang had volgehouden.

Ik heb het idee dat ik meer om mensen geef (meer dan dat ik al deed), ik ben me er van bewust geworden dat ik alleen tijd met de mensen door wil brengen die echt wat voor me betekenen. De mensen die onzin uitkramen mogen van mij al snel opkukelen. ;) Ik was nooit een persoon die om aandacht vroeg, maar stiekem had ik het wel altijd nodig. Hier ben ik erachter gekomen dat ik af en toe gewoon om aandacht kan vragen, bijv. door een gezellig gesprek met iemand of gewoon door tijd door te brengen met de mensen waar je ook daadwerkelijk je tijd mee door wilt brengen. Gewoon, omdat het gezellig is, omdat je je geliefd voelt en omdat dat de 2 dingen zijn die je op dat moment wilt. Little did I know dat toen ik hier kwam, sommige mensen zoveel voor me zouden kunnen gaan betekenen.

Onze groep vrijwilligers is hecht en iedereen kan het met elkaar vinden. Ik heb zeker weten een paar vrienden voor het leven gemaakt en ik hoop dan ook dat ik ze snel weer in Nederland zie (een aantal van hen zijn al een paar maanden terug in NL dus het wachten is op mij).

Maar zoals ik al zei, gaat het niet lang meer duren voordat ik weer op Schiphol sta. Eigenlijk klinkt deze blog al een beetje als m'n afscheidsblog aan Israël, wat nog niet de bedoeling was. Deze blog was vooral bedoeld om te vertellen wat ik de afgelopen dagen heb gevoeld en ik probeer het zo goed mogelijk te omschrijven.

Mijn laatste blog (en vast nog wel meerdere) komt er nog aan, waarschijnlijk een weekje of een paar dagen voordat ik weg ga.

Ik zie all my Dutch friends snel weer in Nederland!



- Because we are defined by our actions, not our words. -